Οι Μνημονιολάτρες (Τροικανοί, Κυβέρνηση και όσοι υποστηρικτές τους) τι κάνουν; Ποιο είναι το πρόβλημα που θέλουν να καταπολεμήσουν; Υποτίθεται το Δημόσιο Χρέος και τα Ελλείμματα του Δημοσίου.
Προφανώς δεν πρέπει να πειράζει το χρέος του ιδιωτικού τομέα, καθώς ο ιδιωτικός τομέας είναι κατ’εξοχή παραγωγικός και δημιουργεί κέρδη, τα οποία διαχέονται στην κοινωνία και έπειτα, μέσω της καταναλώσεως και της φορολογίας (άμεσης και έμμεσης) δημιουργούν ένα ωφέλιμο αποτέλεσμα στην οικονομία αλλά και στα φορολογικά έσοδα.
Το γεγονός ότι το πρόβλημα είναι το Δημόσιο Χρέος και Ελλείμματα του Δημοσίου φαίνεται και από το γεγονός ότι άλλες χώρες ανά τον κόσμο, που έχουν πολύ υψηλά συνολικά χρέη ως προς το ΑΕΠ τους (βλ. πίνακα), δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Επιστρέφουμε λοιπόν στη χώρα μας. Προκειμένου να καταπολεμήσουν τα Ελλείμματα (του Δημοσίου) κατανοούμε να κάνουν περικοπές στις σπατάλες (του Δημοσίου), αλλά στις σπατάλες όχι στα βασικά και στις θεμελιώδεις υπηρεσίες που παρέχει – και πρέπει να παρέχει - προς τους πολίτες ένα κράτος.
www.euepixeirein.gr
Τι κάνει όμως το κράτος, προφανώς με την ανοχή της Τρόικας (αν όχι με τις ευλογίες της); Διατηρεί τις σπατάλες και κόβει πολλά από τους πολλούς. Κάνει οριζόντιες ενέργειες αντί για κάθετες παρεμβάσεις. Έτσι και δυσαρεστεί τους πολλούς που δεν φταίνε (χαμηλόμισθοι, υπάλληλοι και συνταξιούχοι με χαμηλές αποδοχές) σε σημείο που τους δημιουργεί έως και πρόβλημα επιβίωσης, ενώ τις σπατάλες που αφορούν λίγους και μεγάλα ποσά, δεν τις πειράζει. Δεν ακουμπάει αυτή την μεγάλη σπατάλη που προέρχεται από λίγους, προφανώς διότι είναι μέρος του διεφθερμένου και διαπλεκόμενου συστήματος, οπότε αν τους ενοχλούσε θα ήταν σαν το διεφθαρμένο σύστημα, να έβγαζε μόνο του τα μάτια του.
Δύο χρόνια τώρα, απολύθηκε κανένας από αυτούς τους διεφθαρμένους δημόσιους υπαλλήλους, όταν μάλιστα μερικοί πιάστηκαν να παίρνουν χρήματα παρανόμως στα πράσα; Όχι.
Δύο χρόνια τώρα, έγινε καμιά ιδιωτικοποίηση και δεν το θυμάμαι; Όχι.
Δυο χρόνια τώρα, υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων ότι στελέχη αυτού του διεφθαρμένου συστήματος, εξακολουθούν και ξοδεύουν ασύστολα. Το πάρτι συνεχίζεται. Να σας θυμίσω για παράδειγμα, τα ταξιδάκια του Παπακωνσταντίνου και όλης της κουστοδίας του με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος; Αντίστοιχα ταξιδάκια υπουργών και υφυπουργών; Αντίστοιχα ταξιδάκια βουλευτών στο εξωτερικό; Αμοιβές εγχώριων δημοσιοτραπεζιτών που είναι μεγαλύτερες από αντίστοιχες πολύ μεγαλύτερων τραπεζών του εξωτερικού, όταν μάλιστα οι εδώ δημοσιοτραπεζίτες, το μόνο που έχουν καταφέρει να κάνουν, είναι να έχουν χρεοκοπημένες τράπεζες και να δίνουν δάνεια σε κόμματα(;;;)...;;; ... σταματάω εδώ αλλά πιστέψτε με, θα μπορούσα να γράψω ειδικό άρθρο που να δείχνει τις σπατάλες, αλλά φαντάζομαι ότι είστε γνώστες, οπότε δεν χρειάζεται.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα του τρόπου που πράττει η κυβέρνηση (με την ανοχή αν όχι με τις ευλογίες της Τρόικας): τα Ελλείμματα (του Δημοσίου) παρά την αφαίμαξη των πολλών (του λαού) εμμένουν σε υψηλά επίπεδα. Ταυτόχρονα όμως, επειδή ο πολύς κόσμος (ο λαός) εξαθλιώνεται – χωρίς να φταίει κιόλας διότι ποτέ δεν ήταν ο λαός ο αποδέκτης των ωφελειών του δανεισμού, ήταν η Ολιγαρχία – ο λαός περιορίζει την κατανάλωση και όταν πολλοί (λαός, μάζα) περιορίσει την κατανάλωση, αναγκαστικά θα πάμε σε ύφεση, αφού οι πωλήσεις των επιχειρήσεων θα μειωθούν σημαντικά, κατ’επέκταση και τα κέρδη τους.
Η ύφεση έχει μια αρνητική παραγωγικότητα και μία αντιδημιουργικότητα: πολλές επιχειρήσεις που προ κρίσεως, λειτουργούσαν οριακά (με χαμηλή κερδοφορία), τώρα πλέον βγαίνουν εκτός, κλείνουν. Όσοι εργάζονται σε αυτές μένουν χωρίς δουλειά. Λόγω χαμηλότερου εισοδήματος, περιορίζουν την καταναλωσή τους, κάτι που επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα σε επιχειρήσεις, που κάνουν απολύσεις ή κλείνουν, μείωση εισοδήματος κ.ο.κ., ένας φαύλος κύκκλος!
Τα ελλείμματα λοιπόν παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, ενώ το ΑΕΠ μειώνεται συνεχώς. Η Ελλάδα έχει πλέον καταγράψει – κυριολεκτικά - παγκόσμιο ρεκόρ ύφεσης! Επομένως, τα προβλήματα για τα οποία υποτίθεται ότι ξεκίνησε η όλη αυτή προσπάθεια (που μας ζητούν να βάλουμε πλάτες οικειοθελώς κιόλας οι θρασύτατοι), αντί να βελτιωθούν, μένουν ως έχουν για να μην πούμε ότι χειροτερεύουν. Δεν είναι αλήθεια ότι τα Ελλείμματα του Προϋπολογισμού παραμένουν σχεδόν κοντά στο 10% του ΑΕΠ (δηλαδή σε πολύ υψηλά επίπεδα) μετά από δύο χρόνια σκληρότατων και άδικων μέτρων «προσαρμογής»; Δεν είναι αλήθεια ότι το Χρέος έχει αυξηθεί και σε απόλυτο μέγεθος και ως προς το ΑΕΠ, μετά από δύο χρόνια αφαίμαξης του λαού και των μικροεπιχειρηματιών; Δεν είναι αυτή μια σημαντική χειροτέρευση του μεγέθους που κατ’αρχήν θέλαμε να καταπολεμήσουμε;
Ας πάμε σε απλά οικονομικά, επιπέδου πρωτοετούς. Το ΑΕΠ (GDP στα αγγλικά) με τι ισούται;
GDP = C + I + G + NX
όπου: (C) κατανάλωση, (Ι) επένδυση, (G) δημόσιες δαπάνες για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών και (ΝΧ) καθαρές εξαγωγές.
• Κατανάλωση (Consumption) είναι η δαπάνη που πραγματοποιούν τα νοικοκυριά για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών, δηλαδή η συνολική τους κατανάλωση.
• Επένδυση (Investment) είναι η δαπάνη για την αγορά κεφαλαιουχικού εξοπλισμού, αποθεμάτων και κτιρίων, συμπεριλαμβανόμενης και της δαπάνης για την αγορά νέων κατοικιών. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται και έξοδα αγοράς άυλων αγαθών, όπως τα έξοδα έρευνας και ανάπτυξης.
• Δημόσιες δαπάνες (Goverment expenses) είναι οι δαπάνες για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών τις οποίες πραγματοποιούν η τοπική αυτοδιοίκηση, οι κυβερνήσεις των πολιτειών και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση π.χ. αγορά υποβρυχίου για το ναυτικό.
• Καθαρές εξαγωγές (Net Exports) είναι η δαπάνη για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται στην εγχώρια οικονομία και αγοράζονται από αλλοδαπούς (εξαγωγές) μείον τη δαπάνη για την αγορά ξένων αγαθών και υπηρεσιών που πωλούνται στην εγχώρια οικονομία (εισαγωγές). Για την Ελλάδα αυτό δεν υφίσταται διότι οι εισαγωγές ξεπερνούν κατά πολύ τις εξαγωγές.
Σε όλες τις παραμέτρους του ΑΕΠ, η ακολουθούμενη μνημονιακή πολιτική επιφέρει μείωση. Αυτό συνάδει μόνο με την πολιτική που θα εφάρμοζε κάποιος που δεν θέλει να σώσει μια οικονομία, αλλά να την κατατρέψει.
Ερώτημα 1: Συνεπώς, βρε καλόπαιδα (αναφέρομαι στους σχεδιαστές των μνημονιακών πολιτικών και στους μνημονιολάτρες), εφόσον το ΑΕΠ με την πολιτική σας μειώνεται, τότε πως θα εισπράξετε φόρους;
Ερώτημα 2: Αν οι φόροι υπολείπονται από αυτό που είχατε υπολογίσει (όπως γίνεται συνεχώς), πως θα μειωθούν τα Ελλείμματα, που προσθέτουν νέο χρέος πάνω στο παλιό χρέος και συνεπώς η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει; (χειροτερεύει όμως για τον λαό, αφού οι κηφήνες του διεφθαρμένου συστήματος εξακολουθούν και δαπανούν άνευ μέτρου και άνευ φρένων).
Ερώτημα 3: Πως θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, αν η ρευστότητα, το αίμα της οικονομίας, έχει αποστραγγιστεί από την υπέρμετρη αλλά και άδικη φορολογία; Τις καλύτερες διεθνώς καινοτόμες εταιρίες να φέρναμε με κάποιον μαγικό τρόπο, να λειτουργήσουν σε αυτό το περιβάλλον, με την απουσία ρευστότητας και μεθόδων χρηματοδότησης και την υπέρμετρη φορολογία, πολύ σύντομα θα καθιστόντουσαν προβληματικές.
Ερώτημα 4: Πως θα επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη;
Αυτά που λένε με τα ΕΣΠΑ, είναι αστειάκια για μικρά παιδιά. Ακόμα και να πέσουν τα χρήματα του ΕΣΠΑ (που πολύ αμφιβάλω για τον τρόπο που θα διανεμηθούν), αν το μείγμα της γενικότερης πολιτικής παραμείνει ως έχει (μνημονιακή), πάλι σε ύφεση θα βρισκόμαστε, απλά μικρότερη.
Θα πουν μερικοί υποστηρικτές του Μνημονίου ότι το γεγονός ότι δεν έχει πετύχει δεν οφείλεται στο Μνημόνιο αλλά στο γεγονός ότι δεν εφαρμόστηκε. Ας μην γελιόμαστε: πόσες φορές ακούσαμε, σε κάποια μέτρα που ήταν να ληφθούν, να λέει η κυβέρνηση ότι τα λάβαμε διότι η Τρόικα ήταν ανυποχώρητη; Αν λένε αλήθεια και η Τρόικα ήταν όντως ανυποχώρητη, θα μπορούσε να είναι ανυποχώρητη και στα άλλα, σε αυτά τα σημαντικά που δεν εφαρμόστηκαν και που αν εφαρμόζονταν, θα ήταν το Μνημόνιο επιτυχές. Είναι συνεπώς, ευκόλως κατανοητό ότι η Τρόικα αποδέχεται την πολιτική που η κυβέρνηση εφαρμόζει και κυβέρνηση και Τρόικα είναι εξίσου συνυπεύθυνες. (Μόλις πρόσφατα -και το αναφέρουμε μόνο ως παράδειγμα -ο Βενιζέλος, κάνοντας "επίθεση" στον Σαμαρά είπε ότι όταν αναζητούσαν τα περίπου 350 εκατ. ευρώ, που ο Σαμαράς έδωσε το "ισοδύναμο" όσον αφορά στην διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού στο δημόσιο τομέα, αντί η αναλογία να είναι 1 προσλαμβανόμενος προς 5 αποχωρούντες ΔΥ, να γίνει 1 προς 10, ότι δεν έγινε δεκτό καθώς η Τρόικα δεν το δέχτηκε).
Αρχικά πριν δύο χρόνια, είχε πρόβλημα το Δημόσιο και πλέον, χρεοκόπησαν και τον ιδιωτικό τομέα, που θα έπρεπε όχι να τον αποδυναμώσουν αλλά να τον τονώσουν, προκειμένου να παράγει εισοδήματα, κάτι που θα βοηθούσε στην αύξηση των φόρων και μείωση των ελλειμμάτων και να είναι σε θέση να απορροφήσει τυχόν απολύσεις από το δημόσιο.
Θα ρωτήσει κανείς, γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν θέλει η Τρόικα π.χ. να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις; Δεν θέλει η Τρόικα να αυξηθεί το φορολογητέο εισόδημα και να μειωθούν τα ελλείμματα, να καταπολεμηθεί το χρέος;
Η πιθανή απάντηση (και νομίζουμε η μόνη λογική απάντηση) είναι ότι η Τρόικα (βλ. επίσημοι δανειστές μας) θέλει να διαλυθεί η οικονομία και μετά από κάποιο διάστημα όταν αυτό έχει ολοκληρωθεί, είτε είμαστε εντός ευρώ είτε εκτός, να πάρουν όλα τα αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία της χώρας μας, πάμφθηνα και να υπάρχει άφθονο και φθηνό εργατικό δυναμικό. Μόνο σε αυτή την περίπτωση, «δένουν» όλα όσα συμβαίνουν σήμερα.
Εφαρμόζουν μια έντονα υφεσιακή πολιτική, που δημιουργεί μείωση εισοδήματος, αύξηση ανεργίας, απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων. Το φορολογητέο εισόδημα που υποτίθεται ότι πρέπει να αυξηθεί, μειώνεται, τα Ελλείματα που πρέπει να συρρικνωθούν έως και να εξαφανιστούν ανθίστανται σε πανύψηλα επίπεδα, το Χρέος που υποτίθεται ότι θέλουν να το μειώσουν, έχει αυξηθεί και έχει βρεθεί στους ουρανούς και λένε ότι θα το μειώσουν με το haircut (που και πάλι σε βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, σε υψηλότερα από την έναρξη της κρίσης), αλλά στη πορεία το χρέος θα περάσει σε δίκαιο αλλοδαπό, μη ελληνικό με ότι αυτό συνεπάγεται για τις αξιώσεις που μπορεί να έχουν οι επίσημοι δανειστές μας πάνω σε ελληνικά περιουσιακά στοιχεία.
www.euepixeirein.gr
Τι θα έπρεπε να γίνει λοιπόν (ή και πρέπει);
• Θα έπρεπε να γίνουν κάποιες ιδιωτικοποιήσεις, να μειωθεί μερικώς το κράτος. Αν αυτές γίνονταν από την πρώτη στιγμή (νωρίς), θα έπιαναν και καλύτερες τιμές.
• Θα έπρεπε να γίνουν λίγες απολύσεις ΔΥ, ιδίως των αποδεδειγμένα διεφθαρμένων αλλά και κάποιων περιττών.
• Θα έπρεπε να γίνουν εθελουσίες εξόδοι αυτών που είναι κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης.
• Θα έπρεπε να κάνουν κάθετες παρεμβάσεις, να κόβουν εκεί που υπάρχει σπατάλη, αντί για οριζόντιες. Σε αυτά τα πλαίσια εννοείτε ότι θα κόβονταν όλα αυτά τα αστεία ή και ψεύτικα επιδόματα και πλάγιες αποδοχές όπως πλασματικές υπερωρίες στο δημόσιο.
• Στο σύνολο των ΔΥ, δηλαδή στη μεγάλη πλειοψηφία που θα παρέμεναν στη δουλειά τους, θα έπρεπε να επιβληθεί ένα ποσοστό μείωσης των καθαρών αποδοχών τους (π.χ. 20%). Ως ποσοστό %, στους χαμηλόμισθους θα ήταν μικρό ποσό και στους υψηλόμισθους, θα ήταν μεγάλο ποσό. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα έχαναν την δουλειά τους.
• Επιπλέον, σε κάποιο βάθος χρόνου (π.χ. 5ετίας), θα έπρεπε οι μισθοί μεταξύ δημοσίου τομέα και ιδιωτικού που σήμερα (σε ίδιες θέσεις και αντίστοιχες εργασίες) είναι υπέρ του δημοσίου, να ανατραπεί και να γυρίσει υπέρ του ιδιωτικού τομέα. Διότι σήμερα υπάρχει το παράδοξο του να έχει κανείς ασφάλεια αλλά και περισσότερα χρήματα (ο ΔΥ έναντι του ΙΥ). Αυτό βέβαια είναι παράλογο, όταν ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός ο οποίος είναι παραγωγικός και “τρέφει” τον δημόσιο τομέα. Πως είναι δυνατόν αυτός που σε “τρέφει” να λαμβάνει λιγότερα από εσένα που “τρέφεσαι”; Αυτή η μεταστροφή θα έπρεπε να συμβεί σιγά και σταδιακά.
• Η φορολογία θα έπρεπε να είχε μείνει στα επίπεδα που ήταν ή και να μειωθεί. Έτσι ώστε ο ιδιωτικός τομέας, να ενεργοποιηθεί εντονότερα (μαζί με ΕΣΠΑ κλπ), δημιουργώντας ανάπτυξη και εισόδημα.
• Θα έπρεπε να βοηθηθούν οι τράπεζες, προκειμένου να διαθέσουν χρήμα στην αγορά. Η ρευστότητα αποτελεί το αίμα της οικονομίας.
• Να δοθούν κίνητρα για την ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής. Αυτό και στο βαθμό που θα πετύχαινε, θα βοηθούσε στην αύξηση της απασχόλησης, στην αύξηση του εισοδήματος και στη βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, με στόχο την εξάλειψη των ελλειμμάτων αυτού, κάτι που συμβαίνει ως και σήμερα (υφίστανται μεγάλα ελλείμματα), λόγω της απουσίας εγχώριας παραγωγής και έντονης εξάρτησής μας από τις εισαγωγές.
• Να ενταχθεί μέρος της παραοικονομίας στην επίσημη οικονομία. Παραοικονομία υφίσταται και είναι πολύ μεγάλη. Για παράδειγμα, το αγοραίο sex. Γιατί παραμένει παράνομο; Δεν υπάρχουν επαγγελματίες στο χώρο και δεν αποτελεί ένα τομέα με πολύ μεγάλο τζίρο; Να νομιμοποιηθεί και ο τζίρος που μέχρι σήμερα μένει "μαύρος", να φορολογείται.
• Να ανοίξουν ουσιαστικά το πλήθος των κλειστών επαγγελμάτων, να τονωθεί ο ανταγωνισμός. Αυτό που έχει γίνει έως σήμερα, είναι κοροϊδία.
• Ειδική αναφορά θα κάνω στα θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που νομίζω ότι θα έπρεπε να επιτρέπονταν. Αλλά πως: Αναγκαία προϋπόθεση για να λειτουργήσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να είναι η πληρωμή ενός ειδικού φόρου, ανεξάρτητου από την κερδοφορία τους, που να επεβάλλετο ως ένα ποσοστό επί των διδάκτρων, που αυτός θα πηγαίνει ολόκληρος, στην δημόσια παιδεία, θα ενισχύει δηλαδή τα δημόσια πανεπιστήμια. Λέω ότι πρέπει αυτός να είναι ανεξαρτήτως από την κερδοφορία τους, για να προλάβει την περίπτωση που "μαγειρεύοντας", θα δείχνουν χαμηλή κερδοφορία.
Επομένως η δημόσια παιδεία, τα δημόσια πανεπιστήμια θα ευνοηθούν, κάτι που είναι υπέρ του φοιτητή, αφενός μεν από τον ειδικό φόρο που θα εισπράττουν για να μπορούν να λειτουργούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αφετέρου δε, από τον ανταγωνισμό που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ αυτών και των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η ελληνική οικονομία γενικότερα, ευνοείται από την δημιουργία συνθηκών αύξησης της απασχόλησης, όπως και νέας πηγής φορολόγησης.
Εάν η κατάσταση στην ανώτερη παιδεία "ανοίξει" με έναν τέτοιο τρόπο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα δημιουργηθεί ένα περιβάλλον επωφελές για όλους: για τον φοιτητή (περισσότερες επιλογές για τις σπουδές του), για τους γονείς (μικρότερο οικονομικό κόστος από το να στείλουν το παιδί τους στο εξωτερικό), για την απασχόληση (τα ιδιωτ. πανεπιστήμια θα απασχολήσουν κόσμο και ως επί το πλείστον πτυχιούχους - με προσόντα), για το κράτος (νέα πηγή φορολόγησης), για τα δημόσια πανεπιστήμια (αφού θα λαμβάνουν αυτούσιο τον ειδικό φόρο από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια).
• Να υπάρξει ουσιαστική διασύνδεση των πανεπιστημίων μας με την βιομηχανία μας, με την ιδιωτική οικονομία, κάτι που θα βοηθούσε τις ελληνικές επιχειρήσεις να καταστούν ανταγωνιστικότερες και περισσότερο καινοτόμες.
• Να συλληφθεί η μεγάλη φοροδιαφυγή. Πως είναι δυνατόν να αγνοείς το μεγάλο και να συλλέγεις από τους μικρούς και αδύναμους; Αν οι μεγαλοφοροδιαφεύγοντες δεν είχαν την ρευστότητα να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους, να δημεύονταν με συνοπτικές διαδικασίες η κινητή και ακίνητη περιουσία τους (των ιδίων και των οικογενειών τους), η οποία θα διατίθετο αυτούσια για τη μείωση του δημοσίου χρέους ή ως εγγύηση για δάνεια που θα λαμβάναμε.
• Να διεκδικηθούν ενεργά τα οφειλόμενα από την Γερμανία (πολεμικές αποζημιώσεις, επιστροφή αναγκαστικού κατοχικού δανείου).
Εάν συνέβαιναν όλα αυτά, να είστε σίγουροι ότι η κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που είναι σήμερα και το σημαντικότερο, το μέλλον θα ήταν ευοίωνο αντί για μαύρο και κατασκότεινο όπως συμβαίνει σήμερα.