Αφού οι πολιτικές λιτότητας και ύφεσης αποτυγχάνουν, που βαδίζουμε και τι μπορεί να γίνει;

Ο Paul Krugman, που είναι γνωστός οικονομολόγος (και νομπελίστας), στο βιβλίο του «Τέλος στην ύφεση τώρα!», αναφέρεται στο πως θα βγεί η ΗΠΑ και η Ευρώπη από την κρίση. Λέει ότι φυσικά δεν είναι μέσω της σκληρής λιτότητας, όπως βαυκαλίζονται οι διάφοροι «ευαγγελιστές» του φιλελευθερισμού, αλλά όπως αναφέρει, η βασική αρχή του Keynes που υποστηρίζει ότι «ο καιρός για λιτότητα είναι η οικονομική άνθηση, όχι η κάμψη» είναι αυτό που πρέπει να μας οδηγήσει στην έξοδο από την ύφεση.

Όπως αναφέρει ο Krugman, οι κυβερνήσεις πρέπει να ΑΥΞΗΣΟΥΝ τις κρατικές δαπάνες τους και όχι να τις μειώσουν, μέχρι ο ιδιωτικός τομέας καταστεί έτοιμος ξανά να δώσει νέα ώθηση στην οικονομία. 

Οι αναπτυξιακές πολιτικές και όχι οι υφεσιακές είναι αυτές που παράγουν θέσεις εργασίας.  Φυσικά αναφέρεται και στην Ελλάδα, όπου χαρακτηριστικά γράφει, η εφαρμογή της λιτότητας την ΣΚΟΤΩΝΕΙ ενώ χρησιμοποιείται η ανεύθυνη δημοσιονομική πολιτική της ως άλλοθι για να εφαρμοστεί η Μεγάλη Αυταπάτη της λιτότητας.

Ο Krugman είναι γνώστης, ειδήμων και έχει δίκιο. Οι Γερμανοί ανοήτως, επιμένουν και επιβάλλουν στις αδύναμες χώρες προγράμματα λιτότητας και ύφεσης που χειροτερεύουν την κατάσταση. 

Η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με αύξηση των δαπανών και σε αυτό το αρνητικότατο περιβάλλον, λόγω της κακής ψυχολογίας, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω του κρατικού τομέα.  Όταν βελτιωθεί το κλίμα θα συνεισφέρει και ο ιδιωτικός τομέας.

www.euepixeirein.gr

Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση τι μπορεί να κάνει σε λίγο καιρό, βλέποντας την αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας και την ένταση του προβλήματος; Οι Γερμανοί, αντιμέτωποι με τον κίνδυνο διάλυσης της Ευρωζώνης (κάτι που θα είχε τεράστιο κόστος για αυτούς), θα προτιμήσουν να βάλουν νερό στο κρασί τους.

Αυτό θα συνεπάγονταν ευρωομόλογα. Τα κρατικά ομόλογα να αντικατασταθούν από ενιαία ευρωομόλογα. Οι δανειστές δεν θα ξέρουν εάν δανείζουν την Γερμανία, την Ιταλία, την Ελλάδα ή την Αυστρία. Θα ξέρουν ότι θα λαμβάνουν ευρωομόλογα που θα εκδίδει η ΕΚΤ και η ΕΚΤ θα μοιράζει ανάλογα στις χώρες μέλη, τα ποσά που χρειάζονται.

Με τα ευρωομόλογα, λογικά θα λύνονταν άμεσα η κρίση εμπιστοσύνης προς τα ομόλογα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Θα διαμόρφωναν επιτόκια ίσως όχι σχεδόν μηδενικά όπως συμβαίνει στα θεωρούμενα ασφαλέστατα της Γερμανίας, αλλά πάντως σίγουρα χαμηλότατα.

Η εξισορρόπηση της παροχής της αναγκαίας ρευστότητας μέσω των ευρωομολόγων προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, θα έδινε τη δυνατότητα σε αυτές τις χώρες να λάβουν τα μέτρα προσαρμογής και μεταρρύθμισης των οικονομιών τους σε ένα πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, από ότι σήμερα τους επιβάλλεται και στο οποίο δεν μπορούν άλλωστε να ανταποκριθούν επιτυχώς. Θα καθιστούσε την προσαρμογή εφικτή ενώ τώρα δεν είναι.

Επιπλέον, ως ακραία λύση ανάγκης, θα μπορούσε η ΕΚΤ να προχωρήσει σε εκτύπωση χρήματος και συνεπακόλουθη χρηματοδότηση όσων είχαν ανάγκη. Ασύμβατο μέτρο, αλλά μη συμβατική είναι και η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε.

Και τα δύο, δηλαδή η έκδοση ευρωομολόγων και η εκτύπωση χρήματος, θα επέφερε την διολίσθηση του Ευρώ έναντι άλλων διεθνών νομισμάτων. Κάτι τέτοιο θα επέφερε κάποιες πληθωριστικές πιέσεις όπως και μείωση της αγοραστικής ισχύος  του ευρώ. Ουδέν κακόν όμως αμιγές καλού: αυτό θα καθιστούσε ακόμα ισχυρότερη εξαγωγικά την Γερμανία αλλά και γενικότερα, θα διευκόλυνε τις εξαγωγές από τις χώρες της Ευρωζώνης. 

Εάν όμως, ειδικότερα στην περίπτωση της χώρας μας, μας άφηναν να βγούμε εκτός; 

Η έξοδος οποιασδήποτε χώρας από το Ευρώ, θα επέφερε την διάλυση της Ευρωζώνης γιατί θα έδινε το μήνυμα στις αγορές (και τους κερδοσκόπους) ότι η Ευρωζώνη δεν αποτελεί μια συμπαγή, στέρεα νομισματική Ζώνη. Κάτι τέτοιο θα τους έδινε την δυνατότητα έντασης των "επιθέσεών" τους στις άλλες αδύναμες χώρες, αφού θα είχαν δει αποτέλεσμα ότι η Ελλάδα π.χ. εξήλθε. 

Οι άλλες αδύναμες χώρες, έχοντας ακολουθήσει ήδη τις πολιτικές λιτότητας και ύφεσης (όπως οι μνημονιακές στην Ελλάδα), θα είχαν περιέλθει σε πιο αδύναμη θέση από αυτή που είχαν προ της εφαρμογής αυτών των καταστροφικών πολιτικών και συνεπώς θα υπήρχε μετάδοση του προβλήματος και ένταση της κρίσεως.

Άλλωστε τις ανυπολόγιστες συνέπειες της εξόδου μας από την Ευρωζώνη, τις έχουμε αναλύσει και εδώ:

http://financebeast.blogspot.gr/2011/09/blog-post_5820.html

Εάν ωστόσο η Ελλάδα εξωθούνταν εκτός Ευρώ, εάν δηλαδή σε μια πραγματική και ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση, οι εταίροι μας (κυρίως Γερμανοί) έδειχναν αδιάλλαχτοι και μας έκοβαν τον δανεισμό, τότε η χώρα μας αναγκαστικά και από μόνη της θα επέστρεφε σε ένα εθνικό νόμισμα. Βραχυπρόθεσμα θα βιώναμε ένα βύθισμα, θα ερχόμασταν όντως σε μια πιο δύσκολη θέση.

Όμως αυτή η εξέλιξη θα είχε ως συνέπεια την ανάκτηση της κυριαρχίας μας και το εθνικό νόμισμα, θα μας έδινε μία ΔΥΝΑΜΙΚΗ, που σε βάθος χρόνου το ισοζύγιο από το εθνικό νόμισμα, θα γίνονταν θετικό. (παράλληλα, θα είχε δώσει ένα γερό μάθημα στους Γερμανούς, οι οποίοι θα αντιμετώπιζαν το τεράστιο κόστος της διάλυσης της Ευρωζώνης, εφόσον θα μας είχαν αγνοήσει και θα μας είχαν αφήσει να βγούμε εκτός).

www.euepixeirein.gr

Σαφώς βραχυπρόθεσμα, θα είχαμε ένα χάσμα, μία χειροτέρευση από πλευράς προσφοράς αγαθών. Το Δελτίο θα ήταν αναπόφευκτο για μια περίοδο και για μια ομάδα αγαθών. Όμως σχετικά σύντομα, θα μπορούσαμε με την απαγκίστρωση που θα πετυχαίναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να διαμορφώσουμε νέες συμμαχίες που μέσω αυτών (π.χ. Ρωσία, Κίνα), θα καλύπταμε μέρος των αναγκών μας. 

Σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, με την εκτύπωση νομίσματος θα αύξανε η προσφορά χρήματος, που θα επέφερε τουλάχιστον αρχικά, έντονη υποτίμηση έναντι άλλων ισχυρών διεθνών νομισμάτων, αργότερα θα περιορίζονταν σε διολίσθηση.

Η έντονη υποτίμηση και διολίσθηση όμως > αυξημένη ανταγωνιστικότητα > Συμφερότερο να παράγονται αγαθά εγχωρίως > αύξηση της εγχώριας παραγωγής αντί εισαγωγών > προσέλκυση κεφαλαίων και από το εξωτερικό > αύξηση της απασχόλησης > βελτίωση εισοδήματος > αύξηση αγοραστικής δύναμης > αυξημένη ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών > αύξηση κατανάλωσης > Αυξημένοι τζίροι στις επιχειρήσεις και αυξημένα κέρδη > αυξημένη ανάγκη να ανταποκριθούν οι επιχειρήσεις στην αυξημένη ζήτηση > πραγματοποίηση επενδύσεων σε εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό > περαιτέρω αύξηση απασχόλησης κ.ο.κ.

Ένας κύκλος ανάπτυξης εμφανίζεται και η μόνη έννοια μιας κυβέρνησης είναι να μην εισρεύσει μεγάλη ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, κάτι που θα δημιουργούσε υψηλό πληθωρισμό. Αυτό όμως, ελέγχεται μάλλον εύκολα, αφού σε πρώτη φάση η εξαιρετκά μειωμένη αγοραστική δύναμη δεν θα επέτρεπε μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού, σε δεύτερη φάση που θα ξεκινήσει η ανάπτυξη, η προσφορά χρήματος μπορεί να περιοριστεί, ελέγχοντας έτσι τον πληθωρισμό. Δεν λέμε ότι θα είχαμε τον πληθωρισμό που έχουμε με το Ευρώ, θα είχαμε υψηλότερο αλλά σαφώς κάτω του 10.

Εν κατακλείδι: Βλέπουμε πολύ πιθανό ότι έστω και αργά, η Ευρώπη θα πάει σε ευρωομόλογα, ακόμα και σε εκτύπωση χρήματος. Εάν ωστόσο και ειδικότερα για την Ελλάδα, συνεχίσουν να μας πιέζουν αδίκως και παρανοϊκά (αφού η πολιτική που μας επιβάλλουν χειροτερεύει τα πράγματα), ε, τότε λοιπόν είναι καλύτερα από το να σε έχει κάποιος στριμωγμένο στον πρώτο όροφο και να σε χτυπάει, να σε γρονθοκοπεί συνεχώς, να πηδήσεις από αυτό το ύψος. Η πτώση σου από το ύψος 4 μέτρων, θα σε τραντάξει και θα πονέσει στιγμιαία περισσότερο, αλλά μετά από λίγο, θα σηκωθείς και θα φύγεις... θα έχεις γλυτώσει πια, τον συνεχή ξυλοδαρμό. 

Κλείνουμε αναφέροντας και τονίζοντας ότι μόνο αν πάει κάποιος αποφασισμένος να διαπραγματευτεί μέχρι και έξοδό μας από την Ευρωζώνη, μπορεί να πείσει τους Τροικανούς να κάνουν "ανθρώπινο" το πρόγραμμα προσαρμογής και δίκαιο και ενδεχομένως να αξίζει εντέλει το να παραμείνουμε στο Ευρώ.

Προς μία γενικευμένη πολεμική σύρραξη, ίσως και παγκόσμιο πόλεμο;

Η ένταση αυξάνει στην Μέση Ανατολή. Ήδη, την ώρα που γράφουμε αυτά (μέσα Ιουλίου του '12), στην Ανατολική Μεσόγειο πλέει ένα αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ και άλλα τρία στον Περσικό ... και οι Ρώσοι στέλνουν τα δικά τους πολεμικά πλοία ... 

Ένταση στη Συρία (μεγαλύτερη) προς το παρόν, ήπια κλιμακούμενη η ένταση και στο Ιράν.  Είναι σαφές ότι οι «δυτικοί» (πυλώνας ΗΠΑ, ΕΕ, χωρών ΝΑΤΟ κλπ) υποστηρίζουν τους εξεγερμένους στην Συρία, όχι μόνο λεκτικά αλλά και με «υπόγεια» προμήθεια όπλων στους αντικαθεστωτικούς και σημαντική υποστήριξη. Ο Άσαντ είναι σαφές ότι βρίσκεται υπό την επιρροή των Ρώσων και είναι σύμμαχος με τους Ιρανούς, οι οποίοι έχουν στείλει και στρατιωτικούς συμβούλους στη Συρία. 

Οι «δυτικοί» έχουν απροκάλυπτα δείξει πολλάκις την αντιπάθειά τους προς τους Ιρανούς, με πρόσχημα τις ελευθερίες, ότι υποθάλπει τρομοκρατία και τον κίνδυνο ανάπτυξης πυρηνικών όπλων από μια μουσουλμανική χώρα - ισλαμική δημοκρατία.

Οι ΗΠΑ και οι συμμάχοι τους, έχουν καταβάλει το Ιράκ (που έχει πετρέλαιο), το Αφγανιστάν (που είναι πλούσιο σε ορυκτό πλούτο), τη Λιβύη (που έχει άφθονο πετρέλαιο). Η Σαουδική Αραβία και τα γειτονικά εμιράτα όπως Κατάρ και Κουβέιτ – και αυτά πολύ πλούσια σε πετρέλαιο - αν και άραβες και μουσουλμάνοι, είναι φιλοαμερικανοί.  Φαίνεται λοιπόν ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν σιγά – σιγά να ελέγξουν την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, τουλάχιστον στο βαθμό που γίνεται (δηλαδή και να θέλουν, δεν μπορούν να ελέγξουν την παραγωγή πετρελαίου της Ρωσίας). Κάτι τέτοιο δίδει στις ΗΠΑ ένα φοβερό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Και ενώ οι ΗΠΑ έχουν καταλάβει φιλικά ή επιθετικά τους φυσικούς πόρους και έχουν ελέγξει αυτούς στην Ανατολική Μεσόγειο και έως την κεντρική Ασία, υπάρχει ένα κράτος με πολύ μεγάλη παραγωγή πετρελαίου, το Ιράν, το οποίο τους πάει κόντρα και είναι επιρροής Ρωσίας. Πραγματικά, το αμερικάνικο κράτος πολύ θα ήθελε να βγάλει νοκ άουτ το Ιράν, καθώς θα αποκτούσε τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου του, όπως τον γεωπολιτικό του έλεγχο. 

                              www.euepixeirein.gr

Από την άλλη, η επιρροή της Ρωσίας εδώ και αρκετά χρόνια (μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης), μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Οι «βάσεις» αλλά και αγορές των Ρώσων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο. Υπό την επιρροή των Ρώσων είναι το Ιράν και η Συρία σήμερα. Και στις δύο αυτές χώρες, η Ρωσία πουλάει στρατιωτικό υλικό. Στο Ιράν έχει επιπλέον συμφέρον διότι του μεταφέρει (με το αζημίωτο) και πυρηνική τεχνολογία.

Εάν οι «δυτικοί» θελήσουν να χτυπήσουν και να καταβάλλουν το Ιράν, δεν θα ελέγξουν μονάχα το φυσικό του πλούτο, αλλά θα «πνίξουν» την Ρωσία, περιβάλλοντάς την ασφυκτικά και απομονώνοντάς την. Δείτε τον χάρτη.

Η Ρωσία θα χάσει και τις λίγες αγορές και φίλα προσκείμενες χώρες που έχει υπό την επιρροή της σήμερα. Και βέβαια όταν μία πρώην μεγάλη υπερδύναμη είναι σε ύφεση, όπως συμβαίνει τόσα χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, είναι λογικό να χάνει σε επιρροή. Τόσα χρόνια, έχασε την επιροή που είχε στις άλλες χώρες της Σοβιετικής Ένωσης πλην της ίδιας της Ρωσίας (π.χ. Ουκρανία) και γενικότερα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανίων (π.χ. Βουλγαρία), το ίδιο και στη Μέση Ανατολή (π.χ. Ιράκ, αν και ο Σαντάμ Χουσείν ήταν απρόβλετος σύμμαχος). 

Όμως όταν κάποιος ισχυρός σιγά – σιγά χάνει έδαφος επιρροής, είναι πολύ πιθανό ότι κάποια στιγμή, κατανοώντας ότι αν συνεχίσει έτσι θα χάσει τα πάντα και θα απομονωθεί (από πολιτική και οικονομική επιρροή) στην διεθνή σκακιέρα, θα επιδιώξει την αντεπίθεση, σε μια προσπάθειά του ανάνηψης. Εάν δε, έχει και έναν ηγέτη δυναμικό, αυξάνονται κατά πολύ οι πιθανότητες να πράξει κάτι τέτοιο.

Και νομίζουμε ότι η Ρωσία έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση. Οι «δυτικοί» κερδίζουν έδαφος πολιτικής και οικονομικής επιρροής εις βάρος της Ρωσίας. Εάν η Ρωσία θέλει να παραμείνει μία αξιόλογη υπερδύναμη, έχει κάθε λόγο να σπρώξει τα πράγματα στα άκρα και να εμπλακεί έως και στρατιωτικά. Έχει η Ρωσία τον ηγέτη που είναι αρκετά δυναμικός και «τρελός» προκειμένου να οδηγηθεί σε μια τέτοια κατάσταση; Αμφιβάλει κανείς ότι ο Πούτιν διαθέτει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά; Δεν το απέδειξε αυτό με την εισβολή στην Γεωργία το 2008;

Οι αμερικάνοι και οι συν αυτώι, έχουν κυκλώσει τους δύο εναπομείναντες θύλακες οικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή. Όπως φαίνεται και στον χάρτη, για να έχουν μαζευτεί και να έχουν κυκλώσει το Ιράν, μάλλον σκοπεύουν να του επιτεθούν, να θέσουν εκτός τη σημερινή κυβέρνησή του και να τοποθετήσουν πολιτικό σύστημα δικής τους επιρροής.  Μπορούν από τις χώρες που είναι φίλα προσκείμενες, να επιτεθούν (βλ. χάρτη, τις κόκκινες γραμμές). Το Ιράν κυκλωμένο όπως είναι, κακά τα ψέμματα, δεν μπορεί να αντέξει άνευ της υποστήριξης από κάποιον πολύ ισχυρό. Και αυτός ο πολύ ισχυρός που έχει και το κίνητρο να το κάνει, είναι η Ρωσία του Πούτιν. 

                                                         www.euepixeirein.gr

Λέμε η Ρωσία του Πούτιν γιατί σίγουρα, στις ενέργειες και δράσεις μίας χώρας παίζει ρόλο ο ηγέτης. Πιστεύει κανείς ότι η Γερμανία θα είχε πραγματοποιήσει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εάν δεν ήταν ηγέτης της ο Χίτλερ αλλά κάποιος άλλος στην θέση του; Η Ρωσία του Πούτιν λοιπόν ναι, είναι πολύ πιθανό να αντιδράσει επιθετικά στην προσπάθεια των δυτικών να την απομονώσουν πλήρως οικονομογεωπολιτικά από τον κρισιμότατο χώρο της Μέσης Ανατολής.  Και συνήθως, η Ιστορία μας έχει δείξει ότι ηγέτες δυναμικοί και «τρελοί» όπως ο Χίτλερ, αντιδρούν αιφνίδια και επιθετικά – αναλαμβάνουν αυτοί πρωτοβουλία. Είναι ο Πούτιν τέτοιος άνθρωπος; Και εάν ναι, μέχρι που μπορεί να φτάσει; Θα χτυπήσει αυτός δυναμικά (βλ. στον χάρτη τις πορτοκαλί γραμμές) και προληπτικά όταν πιεστεί πολύ, προκειμένου να διασφαλίσει αυτά που αυτός νομίζει ως το συμφέρον της μαμάς Ρωσίας;

Και εάν ναι, πόσο μπορεί να γενικευθεί ο πόλεμος;  

Θεωρούμε ότι οι «δυτικοί» δεν μπορούν να ξεκινήσουν τον πόλεμο με επικεφαλής τους αμερικάνους, λόγω του ήπιου προφίλ που έχει διαμορφώσει ο Ομπάμα. Θα τεθούν άλλοι επικεφαλής, πιθανότερο το ΝΑΤΟ όπως συνέβη στη περίπτωση της Λιβύης, λιγότερο πιθανό οι Ισραηλινοί. Πριν χτυπήσουν το Ιράν, είναι σαφές ότι θα θελήσουν να καθαρίσουν το γειτονικό τοπίο, που σημαίνει ότι θα θελήσουν να τελειώσουν πρώτα με την Συρία.

Αν οι «δυτικοί» καθαρίσουν με την Συρία, είναι έπειτα ζήτημα λίγου χρόνου προκειμένου να χτυπήσουν το Ιράν.

Πότε θα αντιδράσει η ρωσική Αρκούδα; Και εάν η πολεμική σύρραξη γενικευθεί, τι θέση θα πάρουν οι Κινέζοι; Εμείς θεωρούμε ότι θα συμμαχήσουν με τους Ρώσους.  Είναι μια κατάσταση που δυνητικά μπορεί να εξελιχθεί και σε Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα και σε πυρηνικό. Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι μπορεί να έχουν εκδηλωθεί εντός του 2012 και του 2013.

Γι’αυτό παρακολουθείτε τις κοσμογονικές εξελίξεις και συνεχίστε να πληροφορείστε από το financebeast! 

>>>•<<<

[edit 28/9/2012]  Το Ισραήλ ετοιμάζεται πυρετωδώς για το Ιράν. Πρόσφατα δε, είπαν ότι αν δεν χτυπήσουν προληπτικά το Ιράν μέχρι την Άνοιξη (απευθύνονταν κυρίως στους Αμερικανούς), το Ιράν θα είναι πλέον σε θέση απόκτησης πυρηνικών και μάλλον θα είναι αργά. Σημειώνουμε ότι οι Αμερικανοί, προφανώς δεν επιθυμούν στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράν, προ της πραγματοποίησης των εκλογών στις ΗΠΑ (το Νοέμβριο).

[edit 12/10/2012]  Η ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ Συρίας και Τουρκίας (με χτυπήματα από την πλευρά της Συρίας κατά μεθοριακών τουρκικών πόλεων, που είχαν και θύματα πολίτες), προκαλεί την ισχυρότατη στρατιωτικά Τουρκία, να εμπλακεί ενεργητικότερα. Οπωσδήποτε μία εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς και σε περαιτέρω ένταση...
                                            
[edit 19/11/2012] Η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης του Ισραήλ με τη Χαμάς στη Γάζα, αμέσως μετά τις αμερικανικές εκλογές, φαίνεται να αποτελεί μια προσπάθεια του Ισραήλ να εξουδετερώσει ένα επικίνδυνο θύλακα στρατιωτικών πληγμάτων (κατά του Ισραήλ), ενδεχομένως πριν το Τελ Αβίβ αναλάβει μονομερή δράση εναντίον της Τεχεράνης. Ίσως μια γενικευμένη και ισχυρή αποτρεπτική επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, να βρίσκεται μπροστά μας και ίσως εκδηλωθεί πριν την προσεχή Άνοιξη.
                                    www.euepixeirein.gr

[edit 28/11/2012] Έγγραφο (γράφημα - βλ. δίπλα) που διέρρευσε στον διεθνή τύπο, προφανώς από μυστικές υπηρεσίες χώρας που είναι αντίθετη στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, δείχνει πως το Ιράν κάνει προσομοιώσεις για ατομική βόμβα τρεις φορές ισχυρότερης από αυτήν που κατέστρεψε την Χιροσίμα. Αν μη τι άλλο, το γράφημα αυτό (ακόμα και αν είναι κατασκευασμένο - δικό μας σχόλιο) δείχνει ότι το Ιράν βρίσκεται σε πολύ προχωρημένο στάδιο όσον αφορά την κατασκευή ατομικής βόμβας και μάλλον, τα χρονικά πλαίσια στενεύουν σημαντικά. Δίδει δε στις χώρες που είναι αντίθετες στην ανάπτυξη πυρηνικού προγράμματος, την αιτία ή αφορμή που ζητούν, προκειμένου να προχωρήσουν σε στρατιωτική επέμβαση. 

[edit Μάιος 2013] Προειδοποιήσεις από πλευράς Ισραήλ προς Ρωσία ότι εάν προχωρήσει στην αποστολή του εξελιγμένου πυραυλικού συστήματος S-300 προς το καθεστώς Άσσαντ στη Συρία, επιφυλάσσεται να δράσει στρατιωτικά για να το εμποδίσει.

[edit Αύγουστος 2013] Με αφορμή τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία, τουλάχιστον όπως ισχυρίζονται οι δυτικοί (κυκλοφόρησαν ωστόσο φωτογραφίες στο ιντερνετ με συσκευασίες χημικών που ήταν κατασκευασμένες στην Σαουδική Αραβία, κλασσική σύμμαχο των ΗΠΑ), οι δυτικοί φαίνεται να κινούνται προς στρατιωτική επέμβαση, ίσως διότι έχει περάσει πολύς καιρός και η εμφύλια διαμάχη δεν έχει κλίνει υπέρ της μιας πλευράς και συγκεκριμένα των εξεγερμένων που προτιμούν οι δυτικοί.
Μάλιστα οι αμερικανοί ανέφεραν ότι δεν χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ για να υπάρξει μια τέτοια επέμβαση από πλευράς δυτικών. Η Ρωσία προειδοποιεί ότι η χρήση χημικών δεν έχει αποδειχτεί και θα είναι απαράδεκτο να υπάρξει στρατιωτική επέμβαση των δυτικών άνευ υποστηρικτικής απόφασης του ΣΑ του ΟΗΕ. Προφανώς, σύμφωνη απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ δεν μπορεί να υπάρξει, διότι θα την μπλοκάρει η Ρωσία. Ο δε ρώσος υπουργός εξωτερικών Λαβρόφ, σε ερώτηση δημοσιογράφων περί του τι μέλλει γενέσθαι από τη Μόσχα σε περίπτωση που οι δυτικοί επιτεθούν κατά των στρατιωτικών υποδομών της Δαμασκού, απάντησε ότι «Δεν σχεδιάζουμε να εμπλακούμε σε πόλεμο με κανέναν». Υπήρχε περίπτωση όμως, να απαντήσει ότι θα εμπλακούν σε μια τέτοια κατάσταση;
Τέλος, σημειώνουμε ότι με την παρατεταμένη ταραχή στην Αίγυπτο, η χώρα αυτή, ίσως έχει ξεφύγει από την αμερικάνικη επιρροή, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Politicoeconomics à la Troika 101…

Πέφτουν οι μισθοί > Μειώνεται το εισόδημα > Μειώνεται η κατανάλωση > Μειώνονται τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων >
Κλείνουν επιχειρήσεις > Αυξάνεται η ανεργία > Μειώνεται ακόμα περισσότερο η κατανάλωση > Κλείνουν ακόμα περισσότερες επιχειρήσεις > Αυξάνεται ακόμα περισσότερο η ανεργία >
Αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση > Το Δημόσιο Χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αφού η οικονομία συρρικνώνεται αντί να αναπτύσσεται και η απόδοση φόρων μειώνεται ολοένα και περισσότερο > Το οικονομικό κλίμα χάλια >
Κανείς δεν επενδύει σε μια «νεκρή» αγορά, ακόμα και αν έχει τα χρήματα και παρά το ολοένα μειούμενο κόστος εργασίας > Οι πολίτες εξαθλιώνονται > Οι πολίτες αυτοκτονούν > Υπάρχει πληθυσμιακή απομείωση > Ήπια γενοκτονία...  
            (Η γνώση είναι δύναμη!)
Όταν φτάσουμε στο σημείο που το Χρέος δεν θα είναι δυνατό να εξυπηρετηθεί > Άτακτη χρεοκοπία > Αναγκαστική Έξοδος από το €υρώ > Οι δανειστές μας θα ενεργοποιήσουν τις εμπράγματες εξασφαλίσεις > Λεηλασία της Ελλάδος, που ούτε η ήττα σε έναν πόλεμο δεν θα είχε επιφέρει.

[edit 27/9/2012]
Η τελευταία παράγραφος μπορεί να τροποποιηθεί και ως εξής:

Όταν φτάσουμε στο σημείο που το Χρέος δεν θα είναι δυνατό να εξυπηρετηθεί > Συντεταγμένη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης > Τα επίπεδα τιμών των περιουσιακών στοιχείων και του ανθρώπινου δυναμικού στην Ελλάδα θα έχουν κατέλθει σε χαμηλότατα επίπεδα όπως π.χ. Βουλγαρίας, Ρουμανίας > Λεηλασία της Ελλάδος, που ούτε η ήττα σε έναν πόλεμο δεν θα είχε επιφέρει.

Αντικειμενικός σκοπός των Γερμανών που επιβάλουν αυτή την πολιτική, να "κινεζοποιήσουν" από πλευράς κόστους και συνθηκών εργασίας τους ευρωπαίους του Νότου (όχι μόνο την Ελλάδα), έτσι ώστε μετά, να έρθουν οι γερμανικές βιομηχανίες, να εγκατασταθούν στον ευρωπαϊκό νότο και να είναι πλέον σε θέση να ανταγωνιστούν "στα ίσα" αν όχι με καλύτερους όρους, τους καθ'αυτό Κινέζους.

>>>•<<<

www.euepixeirein.gr

Αποκρατικοποιήσεις: Πως πρέπει να γίνουν

Οι κρατικές επιχειρήσεις είναι σαφές ότι δεν είναι ιδιοκτησία της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι ιδιοκτησία του λαού. Η εκάστοτε κυβέρνηση συνεπώς δεν μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις για τις Δημόσιες Επιχειρήσεις ως να επρόκειτο για δική της περιουσία. Στα πλαίσια του Μνημονίου όμως, μας ζητείται να κάνουμε και κάποιες αποκρατικοποιήσεις. Η νέα τριμερής κυβέρνηση της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ φαίνεται πρόθυμη να τις προχωρήσει. 

Όμως τι θα πουλήσουν και σε ποιες τιμές;

Ο περισσότερος κόσμος νομίζω ότι συμφωνεί στο να υπάρχει κράτος που να είναι πιο φιλικό προς τον πολίτη. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με λιγότερο κράτος διότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει το προηγούμενο μιας χώρας με εξαιρετικά διογκωμένο κρατικό τομέα, που ως κανόνα να παρέχει καλές υπηρεσίες στους πολίτες.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πολλές κρατικές επιχειρήσεις δεν εξυπηρετούν ικανοποιητικά τον κόσμο και είναι και ακριβές. Το κακό προκύπτει από το ότι είναι κρατικό μονοπώλιο (όχι ότι τα ιδιωτικά μονοπώλια είναι καλύτερα αλλά τώρα μιλάμε για των δημοσίων επιχειρήσεων). Όταν μια εταιρία δεν κινδυνεύει από τίποτα, κάνει ότι θέλει με τις τιμές. Απλά όταν είναι δημόσια (αν δεν υπάρχει καθορισμένη ανώτατη τιμή) κουμάντο κάνουν οι συνδικαλιστές της, όπου συχνά εξελίσσεται μέχρι και σε όργιο σπατάλης, το οποίο με το καιρό περνάει στις τιμές, δηλαδή στον κόσμο.

Όμως από την άλλη, οι συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, που θέλουν σχεδόν το σύνολο των επιχειρήσεων να είναι στον ιδιωτικό τομέα, πολλές φορές είναι αντικοινωνικές και η πράξη έχει δείξει σε πολλές αγορές που άνοιξαν, ότι σε αρκετές περιπτώσεις, μπορεί οι τιμές να είναι συγκρατημένες αλλά πάσχει το προϊόν (π.χ. στις τηλεπικοινωνίες).

Στο σημείο αυτό αναφέρουμε ότι βασικά αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα, θα πρέπει να παρέχονται στους πολίτες κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι ρεύμα και νερό, θα πρέπει να λαμβάνει κανείς ακόμα και αν αδυνατεί να τα πληρώσει.

Συνεπώς θεωρούμε ότι δεν πρέπει να πουλήσουν δημόσιες επιχειρήσεις που παρέχουν βασικά αγαθά, όπως το ρεύμα, το νερό, η παιδεία, η υγεία. Να δημιουργηθούν και εναλλακτικές προς αυτές επιχειρήσεις, ναι, γιατί όχι; 

Θα υπάρχει και κάποιος ανταγωνισμός που θα είναι υπέρ του πολίτη. Θα μπορούμε επίσης να εκμεταλλευόμαστε το "άνοιγμα" των αγορών, βάζοντας τις νέες ιδιωτικές επιχειρήσεις, να πληρώνουν ένα μικρό τέλος, που θα πηγαίνει υπέρ των αντίστοιχου αντικειμένου δημοσίων επιχειρήσεων.

Υπάρχουν όμως πλήθος δημοσίων επιχειρήσεων που παρέχουν μη βασικά αγαθά: για παράδειγμα, ο ΟΠΑΠ ή ο ΟΣΕ ή οι Αστικές Συγκοικωνίες ή τα Λιμάνια.  Θα πρέπει όλες αυτές να ιδιωτικοποιηθούν; 

Εάν είναι ζημιογόνες, τότε ναι, προκειμένου να πάψουν να επιβαρύνουν τους φορολογούμενους. Δεν βλέπουμε τον λόγο γιατί π.χ. ο ΟΣΕ ή οι Αστικές Συγκοινωνίες να είναι δημόσιες. Είναι ήδη ακριβές και δεν παρέχουν και καλές υπηρεσίες. Η ιδιωτικοποιησή τους θα επέφερε την παύση της περαιτέρω οικονομικής αιμορραγίας για το Δημόσιο και θα επέφερε και βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών άνευ αύξησης του κόστους. Για παράδειγμα, η Ολυμπιακή που ιδιωτικοποιήθηκε, ακρίβυναν οι υπηρεσίες της ή χειροτέρευσε η εξυπηρέτησή της;

Θα πει όμως κανείς και εύλογα μάλιστα, τι γίνεται π.χ. με τις αστικές συγκοινωνίες και τους άνεργους ή τους πολίτες πολύ χαμηλού εισοδήματος; Σε αυτές τις ειδικές περιπτώσεις θα πρέπει το κράτος να επιδοτεί τις ιδιωτικές εταιρίες συγκοινωνιών προκειμένου να προσφέρουν δωρεάν την μετακίνηση αυτών των κοινωνικών ομάδων, κάτι που θα κοστίζει στο κράτος λιγότερο από το να διατηρεί στην ιδιοκτησία του ολόκληρη την εταιρία συγκοινωνιών, με το όλο κόστος που συνεπάγεται.

Από την άλλη μεριά, εάν οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να πουλήσεις κάτι που σου αποφέρει κέρδη, εκτός εάν το αντίτιμο που θα εισπράξεις είναι ένα πολύ μεγάλο πολλαπλάσιο σε σχέση με την εσωτερική αξία και την κερδοφορία της επιχείρησης (π.χ. πάνω από 7). Αυτό όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο έως και αδύνατο να συμβεί στην τρέχουσα περίοδο της κρίσης. Επομένως, είναι λογικό ότι οι όποιοι ενδιαφερόμενοι για την αγορά μιας δημόσιας επιχείρησης που είναι κερδοφόρα, θα προτίθενται να καταβάλουν ένα χαμηλό τίμημα. Εάν το χαμηλό τίμημα γίνει αποδεκτό, θα συνιστά ξεπούλημα και δεν είναι επιτρεπτό. Ωστόσο εάν και εφόσον γίνει το ξεπούλημα (π.χ. πώληση κερδοφόρας δημόσιας επιχείρησης με πολλαπλάσιο μόλις 3 ή 4 φορές στην εσωτερική της αξία ή τα κέρδη της), μόλις αλλάξει η πολιτική κατάσταση της χώρας, θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες.

Όσες δημόσιες επιχειρήσεις είναι σήμερα ζημιογόνες και θέλουν να παραμείνουν δημόσιες, να μπορούν να το κάνουν και να αποφεύγουν την ιδιωτικοποίηση, αρκεί να μην επιβαρύνουν το κράτος, κατ’ επέκταση και τους φορολογούμενους. Πως θα γίνεται αυτό; 

Θα πρέπει να καταστούν κερδοφόρες. Θα πρέπει λοιπόν άνευ αυξήσεως των τιμών των προϊόντων που παράγουν ή των υπηρεσιών που παρέχουν, να περικόψουν τα κόστη όσο απαιτείται προκειμένου να γίνουν κερδοφόρες. Οι αναγκαίες περικοπές στο κόστος λειτουργίας θα πρέπει να γίνονται από πάνω προς τα κάτω. Θα ξεκινούν δηλαδή από τους υψηλόμισθους και αφού κοπούν εκεί "γενναία" οι συνολικές κατ’άτομο αποδοχές, εάν φτάνουν προκειμένου να καταστεί κερδοφόρος έχει καλώς, ειδάλλως οι περικοπές θα συνεχίζονται στην αμέσως κατώτερη κλίμακα από απόψεως αποδοχών κ.ο.κ..

Το δίλημμα δηλαδή πρέπει να είναι προς τους δημοσίους υπαλλήλους ότι ή η Επιχείρηση γίνεται κερδοφόρος, κάτι που θα επιτευχθεί με το δίκαιο από πάνω προς τα κάτω μηχανισμό περικοπών που μόλις περιγράψαμε ή αν δεν καταστεί σε μια χρονιά κερδοφόρος, η Επιχείρηση ή κλείνει ή ιδιωτικοποιείται.  Μάλιστα η ιδιωτικοποίηση των ζημιογόνων δημοσίων επιχειρήσεων θα πρέπει να γίνεται συμβολικά: καθώς θα είναι αρκετά ζημιογόνες και γι' αυτό θα είναι έως και αδύνατο να προσελκύσουν αγοραστικό ενδιαφέρον, θα πρέπει να πωλούνται έστω και για ένα μόλις ευρώ. 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να καλούνται να επιλέξουν: ή τέλος στην σπατάλη ή άνεργοι τελείως (κλείσιμο επιχείρησης και πρόωρη συνταξιοδότηση με ιδιαίτερα μειωμένη σύνταξη) ή πέρασμα σε καθεστώς ιδιωτικού υπαλλήλου (ιδιωτικοποίηση).   

>>>•<<<

www.euepixeirein.gr